03 noviembre 2009

Veneración

Á miña avoa María,


Cubrindo a túa cabeciña de moneca
un pano sempre oscuro
do bico ben preto amarrado,
nos teus olliños pequechos:
unha mirada chea de tenrura,
nos teus beizos miúdos:
compoñía solidaridade un sorriso,
nas túas mans cativas:
tesouros inmensos agachabas
cada día para cada un de nós.

Falabas baixiño,
historias con moita gracia
contos de medo, troulas e máis trastadas
entorno a cociña, contabas.
Enchíamonos de grande ledicia
e algarabías formábanse escoitándote.

Gustabas de cumprir con todos
e chegaron tódolos santos,
contigo cumprindo os teus desexos pedidos.


6 comentarios:

Tempero dijo...

Lo siento, pero las abuelas de ahora no son como las de antes: ¡ay sus historias y su ternura!

'Falabas baixiño,'

Milleiros.

ybris dijo...

Bueno, aunque Manuel vea diferencias, también los abuelos de ahora, con una indumentaria menos clásica, seguimos intentando desgranar tesoros y contar pequeñas historias a nuestros nietos.
Ya me gustaría que me recordaran como tú la recuerdas.

Besos.

Tempero dijo...

Ybris:
Sé de la disposición de muchos abuelos de ahora, a pesar de su indumentaria, de desenroscar vivencias con sus nietos. Es tu caso y el de muchos. Pero antes eran las abuel@s las que eternizaban en un niño momentos muy concretos.

Abrazos a Ybris y milleiros repes a ti que ya el sábado te daremos.

gaia07 dijo...

¡Caray! Cuánta ternura.

Un beso henchido de alegría.

María Antonia Ricas dijo...

Lo he entendido todo casi todo...ay ¿dónde estarán contando mis abuelas?

Shandy dijo...

Mirada, ¿por que as avoas daquel tempo da infancia se semellan tanto? No só na súa tenrura senón tamén nese retrato físico que ti fas, o pano escuro na cabeza,os ollos cativeiros, a sonrisa doce nos beizos de chuchamel... A miña tamén se chamaba María. Emocioneime porque ma fíxeches ver.

Un bico

En archivo