26 abril 2010

meu amigo



Buscaba eu cor da terra avermellada
pés pousados no chan
e mente clara nas estrelas.
Buscaba, corazón, na mirada
alma de paiaso e son do meu compás.



Yo buscaba el color rojo de la tierra
pies puestos en el suelo
y mente clara en las estrellas.
Buscaba, corazón, en la mirada
alma de payaso y sonido de mi compás.






"Eu non sabía que había
tanta alegría nas bágoas
nin neve nas bidueiras
nin esperanza nas mágoas.

Eu de noite iría de noite,
no medio do temporal.
Ir de día á luz do día
dáme medo, miña nai.
No fondo do teu ollare
unha gamela abanea.
Quen se poidera afogare
na ardora dunha misteira.
O que eu soño é verdade
como o silencio é un falare.
Se roubei o teu retrato
foi pra aprender a mirare."

Alalá da noite
Música: Quico Comesaña
Xabier Díaz
(Berrogüetto)
Letra: Manuel Rivas

"Yo no sabía que había
tanta alegría en las lágrimas
ni nieve en los abedules
ni esperanza en las penas.

Yo de noche iría de noche,
en el medio del temporal.
Ir de día a la luz del día
me da miedo, madre.
En el fondo de tu mirar
una barca se abanea.
Quien se pudiera ahogar
en la luminiscencia de un misterio (*)
Lo que sueño es verdad
como el silencio es un hablar
Si robé tu retrato
fue para aprender a mirar."


Nota de la traducción (*) :
Expresé en castellano
lo que para mí quiere decir el autor,
no es la traducción literal.

9 comentarios:

ISLA MARIPOSAS dijo...

meu amigo... "miña amiga" ... GRAZASSS

"Eu non sabía que había
tanta alegría nas bágoas
......
nin esperanza nas mágoas."

Un bico
Isla

Desbrothy dijo...

Cierto, "el silencio es un hablar"... eso es lo que más me ha gustado del poema.

Yo tengo "alma de payaso" y creo que me encanta, el día que la pierda no sé qué va a ser de mi.

ybris dijo...

"Buscaba, corazón, na mirada
alma de paiaso e son do meu compás."
Algo así es lo que encuentra uno por aquí cuando viene rebuscando en tu mirada.

Besos.

la fuente de sed dijo...

Como se quedan en la mente el eco de algunos poemas. Las palabras pululan y el silencio no aparece y uno puede sentir las emociones pegarse a la piel.
Gracias.

Carlos dijo...

Mi primo hermano desbrozador se ma ha adelantado, peeeeeero no puedo más que sumarme a sus palabras, lo quemás me gustó del poema, es que el silencio es un hablar (un oximoron delicioso) un beso y gracias por el regalo.

Anónimo dijo...

Boas... un pequeno apuntamento: con certeza a tradución é errada cando dis "en la luminiscencia de un misterio", penso que nada ten a ver con misterio, senón con misturar. Misteira, xa que falamos de termos mariñeiros, pode ser unha variante de mistoiro, procúrao por aí que dá máis xeito do que sabelo por outros ;) Para ardora existen outras variantes, outras coincidentes co castelán, que tamén falando do mar se utiliza, que non é outra que "ardentía". Non é por ser repu, é que me chamou iso da "nota de la traducción". Sempre llo podes consultar a O'Rivas ;)

Anónimo dijo...

...porque supoño que con misteira non se está a referir á sandwicheira ao modo brasileiro XD

Anónimo dijo...

...ou será misteira a caixiña onde se levan os mistos? pois...

mirada dijo...

Anónimo ou anónima, non te podes facer idea do agradecida que che estou...seguirei a procura.
Moitas grazas.
Unha aperta.

En archivo