23 abril 2010

para vós

poesía dunha das mellores poetisas contemporáneas galegas que recoñezo:

PILAR PALLARÉS



"Dime, amor, que ti és
éste que eu quero que sexas,
que o pobo e a liberdade
latexan nas tuas verbas,
que non todo son cartos,
hipocresia, mentira, suxa comenéncia.
Quérote asi, pobre e doce,
quérote árbore apaleada,
loitando con ternura, voz de pobo,
voz de pobo e canto, pucharquiña morna.
Quizais nen siquera te quero. Mais
non te esquezo. Ao fin, ¿qué é o amor?:
un home, unha muller, un aloumiño tenro,
un mencer relembrado por oito relembranzas.
Non sei nada de ti, a história dos teus ollos.
¿Qué bocas terán xa percorrido os teus beizos?
Quizais as tuas mans xa estexan cheas,
quizais ti nen te lembres xa de min.
Un verme misterioso percorre as miñas veas.
Ai, o pranto, as lembranzas, a melancolía
de terte e de non terte.
Mentres vou, pobre camiñante, pola vida,
lémbrome dos teus ollos
e sigo, viaxeira, adiante."


Gracias Eloy por la fotografía



"Sabrás que sin querer amo tu nombre,
el rumor de tus palabras y silencios.
Sabrás que amo la tierra que tú pisas,
el pueblo donde vives, sus caminos,
que busco en cada árbol tu recuerdo,
la cadencia escondida de tus sílabas.
Sabrás que sin amarte yo te amo,
como se ama la vida o la justicia,
como ama la savia a su manzano.
Ya sé que no lo sabes; no lo sepas:
quiero amarte con el alma limpia,
como pino o piedra, mar o lagartija,
como el mismo rumor de tus arterias.
Sabrás -y no lo sabes- que te añoro.
Sabrás -jamás lo sepas- que te quiero
como al pan, la libertad, el sol poniente
o la sombra desgarrada de los cuervos."


Estes dous poemas son recollidos do poemario: "Entre lusco e fusco" de Pilar Pallarés (1980).

Duas pequenas adverténcias ao leitor:

1) Os poemas deste libro foron escritos nos cinco últimos anos, ao longo dos cais o meu galego, ao primeiro case inteiramente intuitivo, foi cambiando. Ante a alternativa de os deixar como naceron ou de os unificar totalmente, con perigo de os destruir, optei por unha solución interméia, subordinando en ocasións a corrección lingüística a esixéncias poéticas. Perdoe o leitor as incoeréncias e impropriedades que isto provoca ás veces.

2) Ao final do libro recóllese, baixo o título de "Primeiros poemas", a miña producción en castelán, idioma no que comecei a escreber. Quede como testimuña dunha situación que -por isto hai que loitar- non se deberia producir.


Parabéns neste día de celebración.



8 comentarios:

yole dijo...

Tus palabras son regalo y es un honor que eligieras esa imagen de pétalos azules como pie para esas hermosos poemas. Gracias.

Besos azules.

Tempero dijo...

Grandespoemas de Pilar Pallarés vincualados al amor y al desasosiego que este produce.

¿O acaso hay amor sin turbulencias?

Me añado a la forma de decir de Pilar, honda sufridora del amor, cuando trasiega las sensaciones de la tierra a su sentir.

Milleiros.

Violín, violonchelo, y contrabajo. como el padre, hijo y espíritu santo: qué soberbios. Gacias por traérnoslos.

ISLA MARIPOSAS dijo...

Mirada...
Quería elegir... y no puedo..
Como cuando dos personas cantan una misma canción... es la misma letra, el mismo sentir... pero no suena igual ¿verdad?... lo que si es verdad, es que todo lo hermoso, lo sentido, .. suena tan bien.. que hace temblar el alma.
Gracias por acercarme a conocer a Pilar Pallarés..

Unha "perta" chea de amistade.
Isla.

Desbrothy dijo...

La poesía no es mi fuerte precisamente, además si está en galego, mis neuronas pueden cortocircuitarse... Aún así, he creído intuir palabras cuidadas que quieren expresar sentimiento, sentimiento y...sentimiento.

El poema en castellano me ha gustado y en alguno de sus versos, he podido hacerlo mio. Curioso ese sentir amor que juega con el no-conocimiento del otro. Quizás se refiera a ese amor-puro-simple del que muchos hablan pero que a mi me hace desconfiar mucho; al final, si no es a dos bandas, el amor acaba resultando algo estéril.

María Antonia Ricas dijo...

es cierto que tus palabras son un regalo, cálido y verdadero

gaia07 dijo...

Me gusta Pilar Pallarés. Bonito descubrimiento para hoy.
Un besazo.

la fuente de sed dijo...

Uff que cosa tan bonita. Muchas gracias, como siempre.
Un besazo.

Nieves LM dijo...

Sencillamente precioso (el que entiendo) precioso.
Casualmente el que te regaló la foto, se llama como alguien al que quise mucho, y al que quiero más que a nadie (y no son el mismo). Un besazo.

En archivo