17 mayo 2007

María Mariño



Verba que comenza

Linme hoxe toda por dentro.
¡Linme!
¡Como me está chegando!
¡Como me apaña!
Eu non sei,
non sei si me chega ou vou por ela.
Non o sei.
¿Ouh, pra que me trouxeches si hoxe me levas?
Hoxe,
hoxe, día de todos en un.
Infindá do tempo. ¡Hoxe!
Hoxe de quen todos somos na marea sin ondas,
sin velas,
sin barcos en coor vello.
Hoxe, ¿de quen?
Hoxe: dirán uns.
Hoxe: dirán outros mentras...
mentras reparan no que non hai.
En hoxe todos,
todos damos do fin o paso del.

¡Meu amigo, onte!
Ti vas quedando,
quedas pregón que enmarca nas áas do tempo a voz
que ti mismo diches sinxela e pulida, aquela.
Ti quedas como queda o aire
entre as cousas que son
como queda a loita,
como queda a terra,
como queda a Forza
aquela en que ti vas hasta a derradeira,
derradeira,
vas calado.
Calas mentras contas as presadas que de nós van
caendo,
vas na verba,
verba que rixe,
verba enteira que é.
Vas e dis anque calas e non cingues
xeito novo.
Pro si:
de nós levas.

7 comentarios:

mirada dijo...

Palabra que comienza

Me leí hoy toda por dentro.
¡Me leí!
¡Cómo me está llegando!
¡Cómo me recoje!
Yo no sé,
no sé si me llega o voy por ella.
No lo se.
¿Ouh, para qué me trajiste si hoy me llevas?
Hoy,
hoy, día de todos en uno.
Infinidad del tiempo. ¡Hoy!
Hoy de quién todos somos en la marea sin ondas,
sin velas,
sin barcos en color viejo.
Hoy, ¿de quién?
Hoy: dirán unos.
Hoy: dirán otros mientras...
mientras reparan en lo que no hay.
En hoy todos,
todos damos el fin al paso de el.

¡Mi amigo, ayer!
Tú vas quedando,
quedas pregón que enmarca en las alas del tiempo la voz
que ti mismo diste sencilla y pulida, aquella.
Tú quedas como queda el aire
entre las cosas que son
como queda la lucha,
como queda la tierra,
como queda la Fuerza
aquella en que tú vas hasta la
última,
última,
vas callado.
Callas mientras cuentas las presadas que de nosotros van
cayendo,
vas en la palabra,
palabra que rige,
palabra entera que es.
Vas y dices aunque callas y no atas
manera nueva.
Por si:
de nosotros llevas.

María Mariño

ybris dijo...

Poderosos versos.
No había leído nada de María Mariño y éste es un comienzo esplendoroso:
esa palabra, esa voz que nos invade y nos lleva o nos trae.

Besos.

Ogigia dijo...

Si, es un poema extraordinario...

Marinha de Allegue dijo...

María Mariño unha muller ben interesante e ben merecedora desta homenaxe!!!.

Beijos linda.
:)

Sangre dijo...

...apreciable, pero, no es agua de mi rosal la amiga M. Mariño, las hay mejores y aún no les dieron homenajes...

Anónimo dijo...

No conocía a Maria Mariño...Gracias...!
Un beso.

jxn dijo...

Me ha encantado. Pura música falada.

jose

En archivo