21 febrero 2005

Un camiño con corazón

"Terra que encha o vacío de ser hoxe e onte
terra como lugar onde asentarse e vivir sen agresións
como punto de encontro
lugar de cerimonias de acollida e despedida
sinceiras de cinismo
Terra esta pero un pouco máis azul
coma o blues do que vai quedando na cuneta
diste mundo comercial dunha soa dirección:
o blues do lixo e da neurose
nos suburbios da psicópole
Auga que afogue o que queima dentro e fóra

Auga coma fonte
coma vida que agroma e arrinca as imprecacións da pel de todas
Auga que afogue o cheiro da indignidade
que corra feita río
cara á mar común aberta limpa
Auga limpa só iso
berra o meu setenta por cento
Lume que purifique

e alí arda o desacougo e a lascivia do resentimento
Lapas que estralen as faíscas desta xenreira herdada inevitable
que as estrelen no aire
e vexámo-la enerxía do ceo estrelecido e sin misís alostregando
Aire aire que esparexa
o que auga e lume non diron arrincado do rochedo
desta praia de morte
Aire que a leve.
Para seguir beliscando a vida trece veces por minuto."

Xulio Cid Neira

Un camiño con corazón, lembranza de Mercedes Sosa e Carlos Castaneda.


Hoxe sintome así.. loitadora...reinvidicativa...

Hoy sobre todo.. tierra, agua, aire y fuego

12 comentarios:

Anónimo dijo...

Forza da auga...
Quérote miña rula :-)
Rakel

Pedro M. Martínez dijo...

Mercedes Sosa ¿Fala galego?

mirada dijo...

Glup, gracias por la anotación, no me hubiera dado cuenta del error cometido, no había incluido el autor de esta poesía, Xulio Cid Neira, y así daba a entender que era de Mercedes Sousa :-)

Anónimo dijo...

Uhhhhhhhhh... tú no tienes idea lo que significa para mí toparme con Galicia en los ojos. ¡Gracias! Y por partida triple: 1) por falar galego (yo puedo hablarlo perfectamente pero a escribirlo no me atrevo :-( 2) Por las lembranzas de Mercedes Sosa, mujer a la que admiro y 3) ¿No me digas que conoces a Castaneda? Es fabuloso tu blog. Un bico.

scape95 dijo...

Vaaaaleeeee, ya sé que me repito, pero me-en-can-ta-co-mo-sue-na-el-ga-le-go

¿Ya entendiste el chiste? XDDD

¿Que cuál es el río? Pues ni idea, cogí la foto por ahí. XDDD

Ulises hijo de Angeles dijo...

Espero que entre, que está en tu onda "reivindicativa":
"Afortunadamente, Galiza conta, para a súa eternidade, con algo máis que unha Hestoria fanada, conta cunha Tradición de vaor imponderable, que eso é o que importa para gañar o futuro. Cando a Santa Compaña de inmortaes galegos, que acaba de pasar por diante da nosa imaxinación, se perde na espesura dunha froresta lonxana, con esa mesma imaxinación veremos xurdir do Humus da terra-nai, da terra da nosa Terra, saturada de cinzas humáns, unha infinda moitedume de luciñas e vagalumes, que son os seres innominados que ninguén recorda xa, e que todos xuntos forman o substractum insobornable da patria galega. Esas ánimas sen nome son as que crearon o idioma en que eu vos estou falando, a nosa cultura, as nosas artes, os nosos usos e costumes, i en fin, o feito diferencial de Galiza. Elas son as que, en longas centurias de traballo, humanizaron o noso territorio patrio, infundíndolle a tódalas cousas que na paisaxe se amostran o seu propio esprito, co que pode dialogar o noso corazón antigo e panteista. Elas son as que gardan e custodian, no seo da terra-nai, os legados múltiples da nosa tradición, os xermes incorruptibles da nosa futura hestoria, as fontes enxebres e purísimas do noso xenio racial. Esa moitedume de luciñas representa o povo, que nunca nos traicionou, a enerxía coleitiva, que nunca perece, i, en fin, a espranza celta, que nunca se cansa. Esa infinda moitedume de luciñas e vagalumes representa o que nós fomos, o que nós somos e o que nós seremos sempre, sempre, sempre. Velahí o que eu quería decir neste Día de Galiza, en loubor da nosa Tradición, por riba da nosa Hestoria a tódolos galegos que residen nesta terra, que para nós é a segunda patria. E nada máis amigos e irmáns. Que a fogueira do esprito siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares."
Alba de Gloria, Alfonso Daniel Castelão

Unknown dijo...

Me pierdo bastante con el gallego. Hasta donde llego. Me gustó. Un saludo.

mirada dijo...

Las traducciones pierden mucha esencia sobre todo si son hechas por no-profesionales, pero quiero también acercarlosla un poquito más:
"Tierra que llene el vacío de ser hoy y ayer
tierra como lugar donde asentarse y vivir sin agresiones
como punto de encuentro
lugar de ceremonias de acogida y despedida
sinceras de cinismo
Tierra esta pero un poco más azul
como el blues del que va quedando en la cuneta
de este mundo comercial de una sola dirección:
el blues de la basura y de la neurosis
en los suburbios de la psicópole
Agua que ahogue lo se que quema dentro y fuera
Agua como fuente
como vida que brota y arranca las imprenaciones de la piel de todas
Agua que ahogue el olor de la indignidad
que corra hecha río
en dirección al mar común abierta limpia
Agua limpia sólo eso
grita mi setenta por ciento
Fuego que purifique
y allí arda la intranquilidad y la lascivia del resentimiento
Trozos de fuego que estallen las chispas de este cabreo heredado inevitable
que las estrellen en el aire
y veamos la energía del cielo en estrellas y sin misiles relampageando
Aire aire que esparce
lo que el agua y el fuego no dieron arrancado de las rocas
de esta playa de muerte
Aire que la lleve.
Para seguir pellizcando la vida trece veces por minuto." Xulio Cid Neira.

Gracias a todas y a todos por vuestra compañía. Ata a victoria sempre! Bicos

Anónimo dijo...

Te agradezco que lo traduzcas porque, aunque el gallego me parece mucho más musical, yo no sé gallego, y puede que algo se pierda en la traducción, pero no creo que tanto como para desvirtuar el poema. Es precioso.

Un beso, y gracias por tu cercanía.

__Berenice__

mirada dijo...

A ti Berenice, a ti.. un beso :-)

Anónimo dijo...

Gústame como escribes. Lin o teu libro "Gasumelo", admiro o que fas e as fotografías son marabillosas.
Unha aperta moi forte.

Anónimo dijo...

"celebrar a vida intensa
visionaria
imprevista gozosa e ceibe

prender a luz cegadora
que aloumiña o infinito
e espiga ser no punto exacto."

moi bo día, acabo de toparme de casualidade con este blog:

Fe de erros.- arriba entre comiñas vai un anaco do poema titulado "Un camiño con corazón", inspirado nunha peza que cantaba Mercedes Sosa, chamada "Soy pan, soy paz, soy más" e no libro "Las enseñanzas de Don Juan" do antropólogo Carlos Castaneda... aclarar que o poema "Terra que encha o baleiro..." non ten título.

Moitas gracias por colgar o poema, e moitas gracias tamén a toda a xente que o comentou... son moi lindas as verbas, veñan de quen veñan, cando sintes que saen directas do corazón...

para quen lle interese, podedes ler pezas fantásticas de literatura galega actual na web:
www.andar21.net

bikos a todas as miradas de auga que navegan por este blog.

En archivo